Het lukte me niet om thuis te boeken voor de Poas Volcano. Dit is een
nationaal park en je moet hier een tijdslot reserveren via een wat wiebelige
website. Voor de parken Rincón de la Vieja en Tenorio Volcano ging het
probleemloos maar Poas gaf iedere keer een foutmelding. Gelukkig was daar
Miranda van Better Places to the rescue die voor mij het tijdslot van 8.40
uur reserveerde. Het is zo'n 1,5 uur rijden dus dat betekende weer vroeg op.
Om kwart voor zeven zaten we aan het ontbijt en een kwartiertje later waren
we op pad. Wij wilden graag zo vroeg gaan omdat er in de vroege ochtend de
grootste kans is op helder weer. In dit park kun je in de actieve krater
kijken waar je een melkachtig groen meer kunt zien. Als je geluk hebt dus.
Velen zijn ons voorgegaan en hadden nul uitzicht. Het was licht bewolkt toen
we vertrokken dus we hadden goede hoop. Hier in San José zaten we op 800
meter en de top van de vulkaan ligt op 2700 meter. Keurig op tijd voor ons
tijdslot arriveerden we in het park. Er was een strak parkeerregime.
Iedereen kreeg een plek toegewezen en als je teveel ruimte innam moest het
opnieuw. We hadden nog
steeds prima zicht dus nog steeds goed hoop. We moesten nog zo'n 200
meter lopen. Ik had online gelezen dat je daar maar 20 minuten mocht
staan vanwege de gassen en ook dat je een veiligheidshelm moest dragen.
Maar niks van dat alles. We zagen dat de blauwe lamp brandde wat inhield
dat het veilig was. Blijkbaar wordt de boel continu gemonitord en is er
een systeem met een rood/oranje/blauw lamp. En tadaa... we hadden een
prachtig uitzicht op het meer. Fantastisch! Wat ontzettend mooi om te
zien. We hadden dus goed gegokt met dit tijdstip. Het uitzichtpunt was
best wel een eindje van het meer vandaan maar wij nemen toch dat we het
hier en daar zagen borrelen. Stoomwolken stegen op vanaf het meer.
Supermooi. Het was hier zo hoog op de berg zelfs een tikkeltje fris met
14 graden maar dat is ook wel weer eens een keertje lekker. Om nou 1,5
uur te rijden om alleen een blik in de krater te werpen vonden we ook
zonde dus plakten we er een trail alvast. Die begon alweer met een flinke
klim naar de Botos Lagoon. Dat is een met regenwater gevuld meer in een
andere krater. Deze heeft natuurlijk niet die mooie kleur van het andere
meer maar was toch zeker ook wel mooi. We vervolgden het pad dat maar
bleef stijgen. Stiekem klommen we weer zo'n 150 meter. Dit pad liep door
het nevelwoud. Dat geeft wel aan dat het hier normaal veel neveliger is.
Nu kwam zelfs de zon geregeld door. Toen we weer terug bij het begin
waren wilde Michel
