Regen, regen, regen... We hebben al tal van mensen horen klagen over de
hoeveelheid regen die ze gehad hebben. Wij zijn al zo'n twee weken de dans
ontsprongen maar nu moeten we er ook aan geloven. Ik zit hier in ons
prachtige huisje genaamd Casita El Volcán op de porch in een schommelstoel
met een kopje thee - het breiwerkje ontbreekt - te kijken naar de prachtige
tuin waar de regen gestaag neerdaalt. Ook dat hoort bij Costa Rica! Ik
geniet er eigenlijk best wel van maar dat betekent waarschijnlijk wel dat de
Rio Tenorio die wij morgen gaan bezoeken geen aqua blauwe kleur heeft. Maar
hé, er zijn ergere dingen. De weergoden doen er momenteel nog een tandje bij
en het stortregent werkelijk. Vanochtend viel het allemaal nog alleszins
mee. Ook toen werden we wakker van wat gedruppel maar dat hield vrij snel
op. We sliepen hier in een omgebouwde zeecontainer. Beetje merkwaardige
constructie maar prima voor een nachtje. Na het ontbijt vertrokken we naar
het nabijgelegen Rincón de la Vieja NP. We gingen de Las Pailas Trail doen,
zo'n 3,5 km lang. Dit gedeelte van het park heeft vulkanische activiteit,
zeg maar Yellowstone in het klein. Toen we dit boekten wisten we nog niet
dat een tripje naar het "echte" Yellowstone over een half jaar gaat
plaatsvinden, anders hadden we dit park wel overgeslagen. Het was echt
wel een light versie maar dat nam niet weg dat we genoten van het
borrelen, pruttelen, roken en stinken van de modderpoelen en fumaroles.
Vooral de lagoon met de kleur van pompoensoep zag er heel mooi uit! De
mistflarden dreven over zodat we soms een hele heldere blik konden werpen
en soms door een waas keken. Het miezerde een beetje wat voor mij
inhield: regencapeje aan, regencapeje uit. Uiteindelijk heb ik het maar
opgegeven, nat werd je toch wel. De bluppende mudpots was de volgende
stop. Het leek een beetje op een kokende emmer grijzige latex. De blup
werd steeds groter totdat ie uit elkaar spatte. De kunst is dan om net
voordat dat gebeurt een foto te maken. We kwamen onderweg een aantal
kapucijnaapjes tegen en ook een piepklein opgekruld slangetje. Aan het
einde van de loop werden we getrakteerd op de Seasonal Waterfall, de naam
zegt het al, die doet het niet altijd. Maar nu wel, prachtig om te zien!
Rond het middaguur waren we weer terug bij onze B&B om onze bagage op te
halen. Eigenaresse Maureen adviseerde ons om de kortste weg te nemen, die
is veel mooier dan terug via de snelweg. Maar helaas, onze tankinkoud
stond dat niet toe. We baalden wel dat
