Om iets na acht uur zijn we met Bernard - onze gids - te voet de
nabijgelegen dorpjes gaan bezoeken van de Hambukushu people. Dat was zo'n 4
kilometer lopen. Ook wel eens lekker om de benen te strekken. In het eerste
kleine dorpje was slechts één dame met twee kleine kindjes aanwezig. Hier
stond
een rij mandjes klaar met daarin verschillende soorten voedsel en werd
verteld hoe ze
bereid werden. Best wel saai eigenlijk. Maar ja, dat hoort er
natuurlijk ook bij. Al wandelend kwamen we bij de plaatselijke winkel uit
waar ze wat levensmiddelen verkochten en ook zelfgemaakte vetkoeken. Dat
zijn
natuurlijk ook bij. Al wandelend kwamen we bij de plaatselijke winkel uit
waar ze wat levensmiddelen verkochten en ook zelfgemaakte vetkoeken. Dat
zijn
gewoon oliebollen! Ze moesten wel lachen om die naam omdat ze ook
Afrikaans spreken verstonden ze dat wel. We vervolgden naar de school.
De kleuterschool was helaas gesloten maar bij de primary school was
volop levendigheid. We bezochten eerst voor een paar minuutjes de ouderejaars leerlingen van 16
tot 19 jaar. Ze kregen les in geografie. Daarna waren de kleintjes aan de
beurt
die al zingend Engelse woorden aan het leren waren. De bevlogen leraar
gaf vol passie les en de kinderen zongen uit volle borst. Wat ontzettend
leuk! We sloten de tour af in de plaatselijke bar. Die zag er bijna westers
uit met een groot tv-scherm waar de Engelse Premier League op te zien
was. We trakteerden Bernard op een drankje. Hij vertelde dat de meeste
mensen hier geen stroom
die al zingend Engelse woorden aan het leren waren. De bevlogen leraar
gaf vol passie les en de kinderen zongen uit volle borst. Wat ontzettend
leuk! We sloten de tour af in de plaatselijke bar. Die zag er bijna westers
uit met een groot tv-scherm waar de Engelse Premier League op te zien
was. We trakteerden Bernard op een drankje. Hij vertelde dat de meeste
mensen hier geen stroom 
