Vanochtend vroeg had ik beide zoons al aan de telefoon. Heel gezellig!
Jongste was jarig en zat op een berg in Sloveni
ë. We feliciteerden hem met
zijn 23e verjaardag. We draaiden ons nog maar een keertje om en toen was het
ineens acht uur. Laat voor ons doen. We zetten buiten de picknicktafel in

de zon en aten op ons gemakje ons ontbijt. We hadden besloten om niet meer
naar het strand te gaan hier bij het State Park. Dat ging allemaal te veel
tijd kosten, we wilden vandaag eens op tijd aankomen op onze
overnachtingsplek. Bovendien verloren we vandaag een uur omdat we weer
oostwaarts gaan rijden. Nou maakt dat natuurlijk
niet zo heel veel uit, de zon gaat dan ook gewoon een uurtje later onder.
Om kwart over negen reden

we de camping af. We reden de kustweg met nummer 30A. De eerste stop
stond gepland in Seaside maar dat kon ons niet zo bekoren. Allemaal dure
huizen

en niet echt veel sfeer. We vonden deze weg sowieso niet zo'n succes.
Het was druk en overal mocht je maar 25 of 35 mi rijden. Dat schoot ook
helemaal niet op. Bij Camp Helen stopten we wel. Het lag ingeklemd
tussen twee kustplaatsen. Op zich een