Na een goede nachtrust waren we weer helemaal het mannetje/vrouwtje. We
schoven om zeven uur aan voor

het eenvoudige ontbijt. Het zweet brak me alweer aan alle kanten uit toen de
toastmachine even haperde en wat aandacht nodig had. Tjonge wat is het hier
op Borneo benauwd! Om acht uur stond onze gids al op ons te wachten. We
gingen naar het Semenggoh Wildlife Center. Hier op Borneo leven de
orang-oetans. Over een aantal dagen gaan we kijken of we die ook in het wild
kunnen spotten. Dat schijnt nog niet mee te vallen omdat ze nogal schuw
zijn. Hier in het wildlife center woont een groep van zo'n 30 orang-oetans.
Het is semi wildlife. Ze leven gewoon hun eigen leven maar worden 2x per dag
gevoerd. Dat weten ze precies. Op een platform kunnen toeristen dit
gadeslaan. Het is helemaal niet zeker dat ze ook komen. Als ze geen
zin hebben of geen honger dan kan het zomaar gebeuren dat je hier voor
niks op het platform staat. Onze gids vertelde dat hij wel eens 4x met
mensen terug moest komen voordat ze 1 aap zagen.

Maar wij vielen al meteen met onze neus in de boter. Het alpha-mannetje
Edwin kwam opdagen voor een paar lekkere banaantjes. En Edwin ging er
eens goed voor zitten. Hij poseerde prachtig terwijl hij zich tegoed
deed aan het fruit. Even later zagen we al slingerend een vrouwtje
aankomen. Dit was de oudste van de troep, ze was 48 jaar. Maar zij begon
pas aan het fruit toen Edwin zijn buik rond had. Wat een ontzettend gaaf
gezicht om deze prachtige beesten in hun natuurlijke habitat te zien.
Maar de