Het wordt iedere dag een tikkeltje later voordat we op pad gaan. We hebben al
zoveel ondernomen dat we wat minder puf krijgen. Vandaag was het dus al half
tien geweest toen we hier vertrokken. Weer reden we de noordelijke route die
we inmiddels wel kunnen
dromen. Onze auto ziet er niet meer uit door iedere keer door die opgebroken
tunnel te moeten. De modder spat tot het dak. Michel vind dat overigens
alleen maar leuk! Vandaag wilden we een bezoek gaan brengen aan de hoogste
top van het eiland: de Pico Ruivo. Dat strookt natuurlijk niet met een iets
lager energielevel maar goed, we zouden wel zien wat het zou worden.
Misschien wel alleen een blik vanaf de parkeerplaats. De afstanden die je
hier moet afleggen zijn niet ver maar het neemt toch wel wat tijd in beslag
door het bochtige en bergachtige parcours. Het was rond 11 uur toen we
dromen. Onze auto ziet er niet meer uit door iedere keer door die opgebroken
tunnel te moeten. De modder spat tot het dak. Michel vind dat overigens
alleen maar leuk! Vandaag wilden we een bezoek gaan brengen aan de hoogste
top van het eiland: de Pico Ruivo. Dat strookt natuurlijk niet met een iets
lager energielevel maar goed, we zouden wel zien wat het zou worden.
Misschien wel alleen een blik vanaf de parkeerplaats. De afstanden die je
hier moet afleggen zijn niet ver maar het neemt toch wel wat tijd in beslag
door het bochtige en bergachtige parcours. Het was rond 11 uur toen we
op de parkeerplaats aankwamen. We zagen de top van de berg van hieraf
niet dus trokken we de wandelschoenen aan en gingen op pad. Het eerste
stuk ging geleidelijk maar stevig omhoog. Dat konden we wel handelen.
Toen we de bocht omkwamen zagen we mensen bovenop de top staan. Dat
motiveerde ook niet echt om dat hele eind te gaan klimmen. Maar we
hadden de hele dag
