Serra. We klommen al snel weer vele meters en kwamen uiteindelijk op een
hoogvlakte uit. We zagen hier veel zonnepanelen en windmolens. Normaal
zal het hier op die open vlakte wel flink waaien maar vandaag niet. De
temperatuur was dan wel niet zo heel hoog met ongeveer 17 graden maar
het voelde veel warmer. We vonden het eigenlijk wel tijd om even de
benen te strekken en een klein wandelingetje te doen. Michel had een
topografische kaart gedownload en daarop zagen we dat er een klein
wandelpadje was bij Bica da Cana. Dat zagen
we wel zitten. We liepen een soort sprookjesbos in met lage bomen met
gedroogd mos. Erg mooi. Al gauw kwamen we op een open gedeelte en daar
kregen we toch een fantatisch uitzicht voorgeschoteld. Tjongejonge, we
keken recht op de grillige bergpieken vanaf de hoogvlakte. En er was in
de verste verte niemand te bekennen. We waren helemaal
we wel zitten. We liepen een soort sprookjesbos in met lage bomen met
gedroogd mos. Erg mooi. Al gauw kwamen we op een open gedeelte en daar
kregen we toch een fantatisch uitzicht voorgeschoteld. Tjongejonge, we
keken recht op de grillige bergpieken vanaf de hoogvlakte. En er was in
de verste verte niemand te bekennen. We waren helemaal
Remy. Wat een paradijs! We hebben hier een half uur gewoon in het gras
gelegen, genietend van deze bijzondere plek, het perfecte uitzicht en
het heerlijke weer. Wat kun je je dan gelukkig voelen op zo'n moment.
Toen we ons losgerukt hadden van deze plek liepen we weer door het bos
terug. We vervolgden onze autorit richting Encumeada. Ook hier volgde
het ene mooie fotomoment na het andere. Omdat het nergens druk was op de
weg konden we 
