Het was alweer tijd om dit mooie plekje te verlaten. We hadden best wel de
tijd dus deden het vanochtend rustig aan. Aan de ontbijttafel hadden we het
erover dat veel mensen misschien helemaal niet weten wat ze missen aan
kamperen; de zon komt boven de horizon uit, de vogeltjes zitten ongeduldig
op onze gemorste kruimeltjes te wachten, er heerst een serene rust die
alleen verstoord wordt door twee struisvogels die langs komen wandelen. Dit
zijn echt geluksmomentjes en op zo'n moment voelen we ons bevoorrecht dat we
hier mogen zijn. Michel klapte onze tent in en ik ruimde de boel op. We
reden naar de lodge waar we nog even
online gingen en toen was het de hoogste tijd om te vertrekken. In Mariental
vulden we onze voorraden bij de Spar aan. Lees: sloegen
online gingen en toen was het de hoogste tijd om te vertrekken. In Mariental
vulden we onze voorraden bij de Spar aan. Lees: sloegen
we wat flessen wijn en biertjes in. We reden over een prima verharde weg
naar Malta Höhe. Deze weg was echter saaier dan saai. Het was een
onmetelijke niksheid. Het vreemde was dat hier in the middle of nowhere
af en toe mensen langs de kant liepen. Geen idee waar ze vandaan kwamen
of naartoe gingen. De meesten zwaaiden vriendelijk. Rond één uur kwamen
we in
Malta Höhe. Dat was waarachtig een dorpje! Bij het oudste hotel van
Namibië hebben we lekker geluncht. Het zag eruit als een oude Deutsche
Stube en de wiener schnitzel was dan ook heerlijk. Vanaf
nu veranderde
het landschap drastisch. Was het nu eigenlijk zaak om een beetje op te
schieten, lukte dat niet omdat de omgeving zo fotogeniek was. De
nu veranderde
het landschap drastisch. Was het nu eigenlijk zaak om een beetje op te
schieten, lukte dat niet omdat de omgeving zo fotogeniek was. De 
