de diepte. Opeens zag ik daar een wat oudere man lopen. Jee wat doet die daar nou? Het duurde een half uurtje toen ik daar nog een man zag. Drie keer raden wie dat was. Ja natuurlijk, het was Michel. Hij zwaaide naar me en stak zijn duim op om aan te geven dat het vanaf daar zo mooi was. Na een flinke tocht was hij weer boven maar van de oude man was letterlijk geen spoor. Het bleek dus hij daar via een verlaten spoortunnel was gekomen. Dat kostte heel wat minder energie. Hij had Michel aangeboden om mee terug te lopen door de tunnel en hem dan met de auto omhoog te rijden. Michel koos er toch voor om omhoog te klimmen want hij had mijn telefoon bij dus kon me niet bereiken. Het was een pittige klim naar boven. Het laatste stukje liepen we weer samen naar de