We hadden besloten om niet meer terug naar Abu Simbel te gaan. Gisteren
hadden we het rijk bijna alleen. Het zou prachtig zijn om de zonsopgang daar
te zien maar dan moesten we nogmaals entree betalen en dat alleen voor een
paar foto's. De beleving hadden we toch al gehad. Dit betekende dat we iets
na achten alweer in het busje zaten voor de terugweg naar
Aswan. Na een uurtje pauzeerden we op

dezelfde plek als gisteren. Onze gids vertelde enthousiast over de muziek
die in het café te horen was. Het was blijkbaar een hele bekende Egyptische
zangeres. Toen we weer on the road waren wilde hij ons de muziek graag laten
horen. Samen met de chauffeur was ie met kabeltjes in de weer. Het
piepte en kraakte maar eindelijk lukte het de twee om ons de bekende
Arabische muziek te laten horen. Vrolijk werd er meegezongen. De
kwaliteit van de opname liet te wensen over dus moest ie nogal hard
staan om het te horen. Toen ging ineens de telefoon en zaten we zo
ongeveer tegen het dak van de herrie. Na de nodige verontschuldigingen
werd poging 2 ondernomen om de muziek te laten horen. Weer kostte het de
beide
heren moeite om het voor elkaar te krijgen. Maar wederom lukte het ze.
Wij willen cultuur als we op vakantie gaan, dus vonden we het best wel
amusant maar na een half uurtje zochten we een beleefde manier om te
vragen of het wat zachter kon. Toen ging de telefoon nogmaals over op
standje oorverdovend en vonden we dit een mooi moment om te vragen of ie
af kon. Dat het ook wel eens mis kan gaan op deze weg midden door de

woestijn zagen we toen twee bussen in de greppel lagen. Helemaal
verwoest. De wapperende gordijntjes vormden een bizar stilleven. Rond de
middag waren