Wat zullen we deze heerlijke boot missen. Het relaxte leven aan boord, de
geweldige bemanning en het overheerlijke eten. Mohammed - de ober waarvoor
niks teveel was - serveerde voor de laatste keer het ontbijt. We namen het
er nog maar eens goed

van. Het gezin uit Florida was vanochtend om 5 uur al vertrokken voor hun
vlucht dus daar hadden we gisteren al afscheid van genomen. Het Djed-busje
kwam rond half tien dus brachten we het laatste uurtje in de zon op het dek
door. Daarna was het toch echt gedaan op deze idyllische plek. We reden
eerst naar het vliegveld van Aswan waar we met een big hug afscheid namen
van Nick - dat gaf af en toe wat verwarring met 2 Nicken aan boord - en Toni
en haar ouders Dan en Kathy. Mochten we ooit weer eens in de buurt van Idaho
Falls komen dan gaan we ze zeker
opzoeken en de uitnodiging gold ook andersom. We hadden nu een lange trip
voor de boeg dwars door de woestijn naar Abu Simbel van zo'n 300
kilometer, een hele zit dus. Ergens in Aswan pikten we onze

nieuwe gids Saladin (teminste als ik het goed onthouden heb) op. Wat een
type! Hij voerde het hoogste woord en voordat we halverwege waren voor
een rustpauze waren we al op de hoogte van zijn vier favoriete recepten.
Hij praatte met een flink accent dus was af en toe moeilijk te verstaan.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel een beetje