bergen. We hadden een fantastisch uitzicht over de stad waar steeds meer lichtjes tevoorschijn kwamen. Michel werd door een vrolijke groep gevraagd of hij een foto van hen wilde maken. Natuurlijk doet ie dat en het gesprek dat daarna volgde was hilarisch. Ze vroegen waar wij vandaan kwamen. Blijkbaar zijn we moeilijk te verstaan maar eindelijk viel het kwartje. De dame begon schaatsbewegingen te maken. Eerst begrepen we haar niet totdat ze "gold, gold" zei. Ha, natuurlijk, de Olympische Spelen! Even later hoorden we "ding dong". Ik dacht even dat er omgeroepen zou worden of Anja even naar de kassa kon komen. Maar nee, ze gingen de boel om 6 uur sluiten. Wat jammer, we hadden hier Kyoto by night wel willen vastleggen. Maar niet getreurd, we hadden onze portie moois hier wel gehad. We liepen

naar onze fietsen toe - die natuurlijk weer op een speciale parkeerplek stonden - en zagen ook daar een mooi uitzicht. We hadden een erg mooi uitkijkje over een kerkhof naar de verlichte Kyoto Tower. Voldaan stapten we weer op onze fietsen om naar beneden te rijden. Maar huh, daar was de poort gesloten! We stonden dus nog op het complex van de tempel terwijl wij dachten er al af te zijn. Wat nu? Enig gevloek volgde. We fietsen zo hard we konden weer naar boven. Met het hart in de keel van de inspanning maar ook vanwege de gedachte om hier te moeten overnachten zijn we als een razende Roeland naar boven gefietst. Gelukkig konden we daar toch nog het terrein verlaten. Tjonge, jonge, wat een toestand. Het was inmiddels helemaal donker. Op weg terug naar ons hotel hebben we als echte culinaire zwijnen een hap bij de Mac genomen. Rond 8 uur waren we weer thuis. Wat een dag!