dan had zijn vader niks. De enige optie was terug naar de camping gaan. Ik bood aan om mee te gaan maar dat hoefde niet, hij is tenslotte geen klein kind meer. Sneu voor hem. We zwaaiden hem uit en intussen was Jony een stuk tegen de wand omhoog geklommen. Hij had echter gladde waterschoenen aan en het was nog even een hachelijk momentje om weer beneden te komen. Gelukkig liep dat goed af. We liepen weer verder. Wat was ik blij met mijn stokken. Dat scheelt echt heel

veel, je hebt veel meer steun en glijdt niet zo snel uit. Dat weerhield mij er natuurlijk niet van om toch een keer onderuit te gaan maar behalve een blauwe plek en een nat pak was er gelukkig niks aan de hand. Wat is het hier fantastisch mooi tussen die hoge canyonwanden. Ik had het er gisteren met Nick over dat ik de trail naar Observation Point misschien wel de mooiste vond die we hier in Amerika ooit gedaan hebben. Op mijn vraag welke hike hij het mooiste vond wist hij geen antwoord maar vandaag zei hij dat dat zeker deze Narrows waren. We genoten weer volop. Wat is dat toch met Amerikanen, zodra je een paar kilometer