ik vond de zwaarte erg meevallen. Dat zal ook wel een kwestie van instelling zijn. Als je het heel zwaar verwacht kan het alleen maar meevallen. Ik kan me nog een wandeling in Waterton, Canada herinneren. Voor het eten wilden we nog de Bear's Hump beklimmen. Een kort wandelingetje dachten we maar wat hebben we toen afgezien. Het was toen geen 220 ft stijgen maar 220 meter. Zo kapot als toen was ik nog nooit geweest. Deze wandeling echter was fantastisch. We hebben vanaf minuut één erg genoten. Bij de busstop is een riviertje. Daar hebben we met onze voeten in het koude water gezeten. Wat is dat heerlijk na zo'n inspanning. We namen de bus naar de Zion Lodge en hebben daar traditiegetrouw een ijsje gegeten al liggend op het gras in de schaduw van die enorme boom. Een heerlijk plekje om even bij te komen. Toen we de bus naar het Visitor Center wilden nemen merkten we pas hoe druk het in het park is. We moesten er een aantal laten passeren voordat er plek was. Bij één van de volgende stops werd er een

mevrouw die stond te wachten boos omdat dit al de vierde bus was waar ze niet in kon vanwege de drukte. De buschauffeur vertelde ook dat er bijna dagelijks bezoekersrecords worden gebroken en het systeem het bijna niet meer aankan. Terug op onze kampeerplek hebben we ons lekker verwend met een ijskoud pilsje en wijntje. Dat hadden we wel verdiend. De jongens hebben de zwembanden gepakt en zijn hier in de Virgin River gaan drijven. Dat zag er zo gezellig uit dat Michel ook mee ging doen. Toen de zon onderging werd het vuurtje weer aangemaakt voor een heerlijke, door Jony klaargemaakte maaltijd. Hij verwent ons maar!