Deze hebben we gedeeltelijk gevolgd totdat wij rechtsaf moesten. We vonden
de mijn een beetje tegenvallen. Het was een mooie toren maar voor de
rest zag je van het technische
gedeelte niet veel.
Volgens de man gisteren in het Visitor Center in Silverton hoefden we
niet te keren maar konden we deze dirtroad vervolgen zodat we weer op de
550 kwamen. 500 meter voordat we die bereikten werd de weg versperd door
een bord en stond er dat dit private property was. De eerlijkheid gebied
te zeggen dat de weg ook echt onbegaanbaar was dat stuk. We moesten dus
keren en het hele stuk weer terug rijden. Ik vind het maar doodeng op
dit soort wegen. Iedere keer ben ik ben om het ravijn in te storten of
vast te komen zitten. Ik weet wel dat dat niet echt rationeel is maar
toch, ik heb het niet zo op dit
soort
wegen. Wat dan heel goed werkt is de struisvogelpolitiek. Ik ging
achterin zitten met m'n ogen dicht. Niks aan het handje! Toen we weer op
de harde weg waren reden we een paar kilometer verder alweer een
dirtroad in. Dit keer gelukkig maar heel kort en zeer zeker de moeite
waard. We stopten namelijk in Ironton, een ghosttown die nog helemaal onaangetast was. Je kon overal in de
huisjes en zag zo het leven van zo'n 100 jaar geleden. Erg leuk! Ook de jongens vonden dit super. we hebben hier een half uurtje rondgedwaald. De volgende stop was in Ouray.
We hadden nog steeds een vuilniszak bij uit de skihut en wilden daar
eindelijk wel eens vanaf. Gelukkig vonden we een