natuurlijk iedere keer weer vooruit. Het landschap was werkelijk schitterend. We liepen tussen de prachtige Alpenbloemen in allerlei kleuren. We namen de afslag naar de Vilscher Scharte. We kwamen nu echt hoog en het werd echt zwaar. We liepen over een zigzaggend grindpad naar boven. Ook hier weer in het eigen tempo. Je moest goed opletten, het pad was zo smal dat als je op de rand stond het grind wegschoof. De kinderen waren intussen al boven. Wij moesten nog een stuk langs kabels omhoog klimmen. Iedereen dacht dat dat niks voor mij was maar ik vond dit hartstikke leuk. Toen we helemaal boven waren hebben we een wat langere pauze genomen. We

hadden een lunchpakket uit het hotel meegekregen. De broodjes smaakten prima na zo’n flinke inspanning. We besloten ondanks de heftige klim die we gehad hadden toch het extra stuk naar de Groβe Schlicke te klimmen. En ook nu moest er weer geklommen worden. Het allerlaatste stuk naar de top moesten we ook weer teruglopen dus lieten we de rugzakken hier achter. Alleen de rugzak met de portemonnee en paspoorten ging mee naar boven. Tim had nog zoveel energie dat hij hem droeg. En het wordt eentonig maar ook dit was weer een stevige klim van nog 140 meter. Denise stond al snel helemaal boven bij het kruis te juichen. Ze vond het fantastisch. Toen ik natuurlijk weer als laatste boven kwam had ook ik een erg voldaan gevoel. Dat hadden we toch maar