natuurlijk niet zo vaak mensen. Dit gebied deed ons erg denken aan Blue Canyon. Zo'n zelfde soort torentjes staan hier. De temperatuur was heerlijk: ongeveer 23 graden en wat bewolkt. Zo maak je niet de mooiste foto's maar voor de kinderen was het heerlijk om te klimmen. Ze konden zich wat dat betreft hier weer uitleven. Ik heb me op een mooie rots neergeplant en had een mooi overzicht over de vallei. De rest was al foetsie. Ik zag af en toe een koppie boven de rotsen uitkomen of iemand zwaaien. Na een poosje kreeg ik gezelschap van Nemanja. Die vinden het klimmen wel even leuk maar is toch niet zo fanatiek als die van ons. Na een uurtje was iedereen weer terug bij de auto. Michel dacht op de Garmin gezien te hebben dat we als we rechtsaf gaan ook weer op

Highway 95 uit zouden komen. Zodra hij een dirtroad onder zijn kont heeft dan gaat het gaspedaal dieper in. Met groot gejuich van de achterbank en flink wat commentaar van mijn kant. Al snel kwamen we er achter dat we toch moesten keren. In volle vaart gingen we dus weer de andere kant op. De volgende stop was niet veel verder. We stopten bij Leprauchan Gulch. Dit is een hele smalle slotcanyon. Ik dacht dat dit vlak aan de weg lag maar we moesten toch nog een eind lopen. We zagen nauwelijks een pad, het was maar goed dat we de coördinaten bijhadden. Voor wie deze trail ook wil gaan wandelen, de punten zoals hiernaast bij het pinpoint staan aangegeven kloppen. Het begin van de canyon was erg smal. Gelukkig had ik op de site van Hans en Henriëtte gelezen dat je dat