chips. Daarna reden we een paar kilometer verder naar het benedengedeelte van dit State Park. Hier veranderde onze mening al snel. Wat ontzettend mooi is dit van beneden. Er zijn overal een soort van kleine slotcanyonnetjes waar je in kunt ronddwalen. Super! De kinderen vonden dit helemaal het einde. Het duurde dan ook niet lang of we zagen ze ergens boven op staan. Ze gunden zich heel even de tijd om wat te drinken en weg waren ze weer. Het duurde nu toch wel heel lang voor ze terug waren. Michel, Nemanja en ik zaten

intussen op de picknickbankjes te wachten. Ik hoorde ze in de verte roepen. Na een hele poos kwamen ze helemaal verhit aan met de mededeling dat dit toch wel zo ongeveer het coolste was wat ze ooit gedaan hadden. Er waren drie gangen. De ene gang liep naar een gat waar geen einde aan was. De andere gang werd donker en smal. De laatste liep zigzaggend naar boven waar je helemaal naar beneden kon kijken de gangen in. Na deze belevenissen begonnen we aan de tweede etappe naar Las Vegas. We kwamen nu af en toe door