toen net te laat. Nu werd het weer een race tegen de klok. Ik had thuis al een foldertje geprint. Om straks tijd te besparen las Denise dit voor zodat we al wisten wat we konden zien. Om half 5 waren we er. Het had voor mij een beetje de sfeer van Titan Missile in Tucson. Echt jaren 50 dus. De technische kant zegt mij niet zo heel veel maar de mannen vonden het heel interessant. Ze hadden nog wel wat langer rond willen kijken maar om 5 voor 5 ging onverbiddelijk het licht uit. Buiten konden we nog een nucleair aircraft engine prototype zien. Een hele mond vol. Het was dan ook een groot gevaarte. Het deed mij een beetje denken aan zo'n tekenfilmserie van vroeger waarbij een groot pruttelend apparaat gemaakt werd wat alles kon. Het was nu niet meer zo ver naar Craters of the Moon. We reden door een geheel verlaten, desolate omgeving. Geen wonder dat ze hier zo'n experimentele reactor plaatsten. Mocht er iets gebeuren dan eiste het in ieder geval niet veel slachtoffers. Het enige dorpje dat we tegenkwamen

was Arco. Hier hebben we eerder eens overnacht. Het is niet meer dan een paar shabby motels en wat oude zooi. Het was nog steeds warm toen we bij de Craters aankwamen. We kregen bij het Visitor Center een permit om de grotten te bezoeken. We gingen eerst naar de campground om een plaatsje te zoeken. Er was nog genoeg plek maar veel schaduw was er niet. Gelukkig vonden we er nog één die groot genoeg was en ook nog wat schaduw had. Wat een bizarre plek om te kamperen midden op de lava. Maar ook wonderschoon. Het ziet er hier allemaal prima uit met een hagelnieuw toiletgebouw. We hebben even wat zitten relaxen en besloten om toch nog even het park in te gaan. We kozen voor de Broken Top Loop. Toen we hier aankwamen kwam het ons wel heel bekend voor. Dit hadden we in 2007 ook al bezocht, toen