Ik las vanochtend in het verslag van Karin en Marlous dat zij niet naar de Buckskin Gulch konden vanwege een versperring van ruim 2 meter hoog. Je zou er wel voorbij kunnen maar er was blijkbaar weinig houvast om weer terug te klimmen. Wat nu? We wilden deze slotcanyon toch wel graag zien. We besloten bij de Walmart een beitel te gaan kopen zodat we desnoods een paar voetstapjes uit konden hakken als we er anders niet meer uit zouden komen. Maar eerst maar 'ns een flink ontbijt bij Denny's. Dat is wel handig, dan hebben we in ieder geval een flinke bodem. Het was nog wel een eindje rijden en we gingen eerst even naar het Paria Visitor Center, een paar mijl voor de afslag naar het begin van de wandeling. Daar werd ons verteld dat er bij de versperring een omleiding was zodat je er toch door kon. Ook vroegen we naar de toestand van de House Rock Valleyroad, een dirtroad van acht mijl die we moesten rijden om naar het begin van de trail te gaan. Die zou "rocky" en "bumpy" zijn. Dat was niets te veel gezegd want we werden behoorlijk door elkaar geschud en gerammeld. Er zaten af en toe flinke gaten in en ook veel rotsen. Maar we zijn

heel aangekomen. We registreerden ons bij de trailhead en betaalden $6 per persoon. Het was niet zo'n slimme tijd om aan een wandeling te beginnen, het was kwart voor 12, bloedje heet dus. We besloten om de hamer en beitel toch maar niet mee te nemen. Wel namen we 4 grote flessen drinken mee. Het eerste gedeelte was hartstikke heet. Er was helemaal geen schaduw en al gauw hadden we de eerste fles drinken leeg. Gelukkig werd de temperatuur een stuk draaglijker toen we de Wire Pass Slotcanyon inliepen. Al gauw stuitten we op de versperring. De kinderen klommen al naar beneden. Ik had hier toch zo m'n bedenkingen. De kinderen zouden wachten en Michel en ik liepen een eindje