toegangshokje dus hebben we geluk gehad. Ook hier maakten we weer wat foto's. Hier stonden we wat hoger en zagen we de zon dus eigenlijk nog een keer opkomen. De kleuren waren schitterend. Toen we terugkwamen bij onze cabin zat Tim al achter de laptop. Nick sliep nog. Denise en Michel gingen ook nog even een tukje doen. Het was dus al negen uur voordat we aan ons ontbijtje zaten buiten aan de picknicktafel. Het was intussen al best heet geworden. Maar daar hadden we een oplossing voor. We zetten binnen de airco aan en de raam open boven de picknicktafel. Zo waaide het heerlijk koel. Niemand had eigenlijk nog zin om de hele valleydrive te gaan rijden, die hadden we tenslotte al 'ns ooit gezien. We vertrokken om een uur of 10 van de camping. In Tuba City namen we een milkshake en een ijsje bij de Mac. Dit dorpje is flink aan het uitbreiden. Er waren verschillende nieuwe winkels en eetgelegenheden. Wij draaiden naar het

zuiden af richting Coalmine Canyon. Bij milemarker 337 zagen we de windmolen al staan. Daarachter zou de canyon zich bevinden. Maar het was zo vlak als wat. Toen we bij de windmolen arriveerden stonden daar allemaal koeien en schapen. Dat was wel een grappig gezicht. Vlak daarachter stonden enkele picknicktafels en daar weer achter was de canyon. Wat een fantastisch mooi uitzicht had je hier. Je zag hoodoos in allerlei kleuren, van blauw tot roze en geel en rood. Geweldig! Al meteen waren de kinderen vooruit en stonden al op zo'n soort tong waar je recht naar beneden keek. Zelfs ik ben hier op geweest. Heel even maar hoor. Toen we aankwamen waren we helemaal alleen maar nu stonden er nog twee andere auto's. We besloten om een stukje aan de linkerkant van de canyon te gaan kijken. Ook hier gingen we weer naar zo'n tong waar je naar het einde kunt lopen. Ik ben op een gegeven moment terug gegaan. Ik werd gewoon misselijk van de hoogtevrees. De kinderen vonden het fantastisch maar ik hoorde later dat Tim toch op z'n donder had